Gisteren iets mee gemaakt, waarbij mijn innerlijke dialoog met mijn Innerlijke Zelf, mijn Bron en mijn Hogere Zelf me hielpen! Kortom: alles dat In mij is, mijn IK BEN oftewel mijn I AM aanroepen, de beste hulp bronnen in/van ieder mens.
Wat gebeurde er? Ik was lopend op weg naar de Balkerweg en besefte dat ik mijn snoeischaar vergeten was.. Ik zou vast iets leuks tegenkomen dat ik mee mocht nemen. Wat nu. Terug naar huis lopen? Nee, ik kom bij Takman langs, en die verkopen vast wel vanaf een tafel bij de deur wat veel winkeliers nu tijdens de covid- tijd doen.
Er staat inderdaad een tafel en linten erom heen zodat niemand de winkel in kan lopen. Ik vraag of ik een snoeischaar kopen mag. “Heeft u iets besteld mevrouw?” Nee, dat heb ik niet. Uitleg gekregen dat ik echt eerst moet bestellen. Ik dénk: ‘kunt u niet een paar snoeischaren laten zien, zodat ik er een uit kan kiezen?’
Mijn vraag blijkt in de lucht te hangen. “Mevrouw, we zijn blij dat we dit nog kunnen doen, bestellingen uitgeven. U bent nu al te lang binnen, daar zou ik een boete voor kunnen krijgen..”
BAM, het raakt rechtstreeks mijn hart. Ik kon nog net zeggen: dat is erg verdrietig dit.. draaide me om en de tranen liepen over mijn wangen. ‘Dit is verschrikkelijk, herhaal ik een paar keer. Dit is niet menselijk meer’..
Daarna dacht ik: hij kon ook denken dat ik incognito was en natuurlijk willen ze geen boete of hun winkel sluiten. Dat begrijp ik best. Wat een bizarre dingen met dat hele covid gedoe..
Mijn denken gaat nog even door evenals mijn tranen.
Waarom raakt het me zo?
Toen zei ik: Dit is een emotie en ik ben niet die emotie, ik ben niet de ik die IK BEN. STOP gedachten, STOP emotie, I AM, help me… ik wil in vertrouwen zijn. Ik adem een paar keer in en uit.. Door die ademhaling en mijn hand op mijn hart die pijn ervoer werd is steeds rustiger van binnen en zei toen met geluid i.p.v. zacht in mezelf:
“Ik BEN VERTROUWEN, IK BEN LIEFDE , IK BEN VREDE “en ja, het maakte me rustig.
Er kwam een bevrijdende ademhaling, een van opluchting.
Van disharmonie kwam ik in Harmonie.
Ik wandelde met een fijn gevoel verder. En zei in mijzelf: ‘Dank je, I AM. Dank je Margreet dat je dit deed.’ Het positieve gevoel bleef en IS er nog. Nog steeds, ook vandaag.
Walk your talk , zeggen we vaak. Dat deed en doe ik. De emotie die ik voel helemaal binnen laten komen, diep tot in mijn vezels. Het verdriet dat ik niet kon doen dat ik zo graag wilde. Tegengehouden worden door in mijn ogen belachelijke opgelegde regels.
Het verwelkomen van alle emoties die zich aandienden en dat zijn er op zo’n moment heel veel. Emoties die ik ooit eerder heb ervaren in een soortgelijke ervaring. Die ervaring kan zelfs uit mijn vroege kindertijd komen die ik echt niet meer bewust ben, alleen mijn lichaam weet het nog wel.
Ergens in mijn lijf lag dat opgeslagen en kon er nu-eindelijk? Uit. Het licht zien, de ruimte innemen zodat ik het open aan kon kijken en vervolgens zeggen: dankjewel dat jij je liet zien. Daardoor geef ik de emotie erkenning die het ook verdient. Ze is immers helpend aanwezig geweest.
Klinkt dit raar voor je, geloof je niet zo goed wat je nu leest? Ken je dit nog niet zo goed?
In het boek dat ik schreef: Geloof in jezelf, jouw weg naar meer zelfvertrouwen, staan nog meer verhalen en gedichten en anekdotes. Het lezen daarvan is meer dan de moeite waard.