“..Muziek roert, ontroert, zweept op..”
Zoveel woorden en gedachten in mijn hoofd van wat ik hoorde en zag. Deze nacht ben ik om 4 uur wakker en hoor in gedachten piano muziek. De letters en woorden buitelen ook over elkaar heen, raken me, zoals in de eerste zin hier boven.
Voor mij zie ik een piano, de hamertjes beroeren de snaren. Van behoedzaam, lieflijk en zacht naar een sneller ritme van staccato en ook luider. In de klankkleur ervaar ik alle soorten emoties.
Het raakt mij.
Raakt het mij, dan wordt mijn hart geraakt.
Af en toe huilt mijn hart, doet het fysiek pijn, door de ogenschijnlijke onmacht, door de schijnbare Regels die mij en jou opgelegd worden door de regering i.v.m. c19.
Liefde
Aanraking
Saamhorigheid
Vrijheid lijken niet meer te mogen.
HOE?????
Hoe dan, ‘mag’ er nu maar 1 persoon op bezoek en met kerst 3?
Hoe dan, ‘mag’ er niet geknuffeld worden?
Hoe dan dit… en dat.. Dringende adviezen..
Mijn hele lijf komt in opspraak. Ik ga steigeren als een paard.
Deze week zagen we dat nog: een paard hard hinniken, benen in de lucht, hoofd omhoog, het leek uit te willen breken. Uit/door zijn omheining. Net op tijd bleef het dier vlak voor het draad staan en bokte weer terug. Best spannend om te zien. Mijn man en ik vroegen ons af: rent hij door of springt hij er over heen en gaat daar, waar het wil?
Zo voel ik me soms en met mij vele andere mensen, weet ik. Wij willen niet aan een onnodige leidraad. Rekening houden met elkaar, ja, maar niet ten koste van te veel.
Mijn hart en lijf doen dan pijn door de in mijn beleving onnodige beperkende regels.
Horeca dicht, de meeste winkels gesloten. Bloemen liggen bij wijze van spreken op straat, kerstversieringen kunnen niet verkocht worden en zo veel meer, terwijl wij het allemaal gezellig in onze huizen willen maken. Kapsalons en schoonheidssalons gesloten, lichaamsgerichte therapieën mogen niet meer gegeven worden.. waar zijn ze mee bezig? Bang voor besmettingen.. ten koste van wat?
De ziekenhuizen raken te vol. DAN HADDEN ZE ER NIET ZOVEEL MOETEN SLUITEN.
Normen en waarden. Normen en waarden. Normen en waarden.
Waar zijn ze gebleven?
Eerbied voor het leven is ook dat mensen waarlijk mogen sterven i.p.v. in leven willen houden, terwijl het leven waarschijnlijk onwaardig zal zijn..
Dit kan een gevoelige snaar zijn die ik aanraak, gelijk de pianotoets kan doen. Ik weet het. Daarnaast weet ik ook dat velen de trilling van dit geluid kennen.
Mijn hart schreeuwt: “Raak elkaar aan, zorg voor gemeenschapszin.”
Eten, drinken, aanraken, een bed en een dak boven ons hoofd, waren dat niet onze eerste levensbehoeften?
In plaats van dat mensen nu wegkwijnen, kinderen de opa en oma niet eens meer durven aanraken, want stel dat ze ziek worden door hen? Hoe bizar is dit.. mijn hart huilt, de tranen lopen echt over mijn wangen.. Waar zijn we in vredesnaam mee bezig, hoe verworden velen van ons mensen vervreemd van dat wat Normaal is?
Dit beeld zie ik voor me: in Ganzenpas achter elkaar op een smal pad naar de top van de berg lopen. Daar aangekomen zijn krijgen we een duwtje. Waar vallen we aan ten pletter?
Ik sta op.
Ik bepaal wie ik waar ontvangen wil.
Burgerlijke ongehoorzaamheid? Ik welke soap zijn we in verzeild geraakt? Hebben we dat ooit zelf gecreëerd door een of andere onvrede? En zijn we dat vergeten? Als niets voor niets is?
Adem in, adem uit.
Ineens hoor ik andere muziek. Mijn mond glimlacht, mijn hart wordt zacht op de klanken vanuit mijn innerlijke, liefdevolle bron.
Als een helder beekje en kwinkelerende vogels bereiken de klanken mijn oren en hart en weet ik weer: Ja, IK BEN. Ik Ben die Liefde die altijd In mij IS en die ik mag uiten. Ik Ben de Vrolijke vrouw die Geniet, glimlacht en doet waarvoor ze op de wereld gekomen is. In mij en in ieders leven zijn verdrietige en boze momenten.
We mogen dat ervaren en voelen en dan ons eigen licht weer gaan stalen.
Laten we dát doen, lieve mensen. Ons Eigen Licht Stralen.
In VERTROUWEN.
Voel je weer welkom in jezelf. Ik voel me welkom In mij.
Laten we zo het verschil maken.
Leven en laten leven.
Margaretha.